Pentsatuta neukan guztia. Ia guztia...
Etxea guretzat genuen. Katua eta txakurra konpainia egiteko prest. Maindire berriak, poltsa beroa eta kazike boteila prest.
Kalean afaldu genuen, nik hain gustoko nuen herri txiki horretan. Sentimenduak biltzen zaizkidan leku horretan. Oraindik ez dut ezagutzen bertan jatetxe begetarianorik, baina tira egun hura haragia jateko erreserbatuta neukan.
Oilaskoa patatekin. Iztar bakoitzari hozkadada ematen nion bakoitzean, zureak imaginatzen nituen eta tximeletek astoratzen zuten nire tripa. Begiradak gurutzatzen zitzaizkigun begi ninien dirdira artean.
Luze hitzegin genuen, biok gara eta hiztun xamarrak. Hitzegin genuen musikaz, okupazioaz, palestinaz eta latino amerikaz, ardo boteilak gure masailak gorritzen zituen bitartean. Postrerako txokolatezko pastela eskatu genuen, eta txokolatezko irrifarra zetorkidan zure gorputz biluzia oroitzean; gozoa eta goxoa. Azala azalaren kontra, ahhh... ederra!
Kotxea hartu eta etxerat abiatu ginen. Ilargi beteak inguruko paisaia argiztatzen zuen. Mendi eta larreak elurrez bustiak. Eta etxera iritsi orduko, zure ezpainetan busti nituen neureak, zure gorputzean urtu nintzen, txokolatea bezala, gozo eta goxo-goxo.
Gitarraz jardun ginen kantuan, kuba-kazike boteilak azken arnasa hartu zuen arte. Orduan oheratzeko ordua iritsi zen. Eta gitarra jotzen jarraitu nahi nuenez,honen ariak bailiran laztandu nizkizun ileak. Ilargiaren argipean, dastatu zintudan, goitik beheraino, behetik goraino, azken egunotako desira eutsiari bide emanez.
PENTSATUTA NEUKAN GUZTIA, IA GUZTIA... baina despitatua izaki, ahaztu zitzaidan, ahaztu beste despistatu bat nuela ondoan. Egunez nahasi zinen, eta ilargi betea bakarrik geratu zen gure zain, Ernioko magalean.
